Mooi intiem boek

Door: Marcella (hetboekenmeisje)

Het verhaal gaat over huisarts Marieke. Ze schrijft in dit boek over alle mooie, ontroerende maar ook over de verdrietige momenten in het leven van een huisarts.

Mijn oordeel: het is een dun boek met korte verhalen, het zijn bijna columns te noemen. Ik vind de schrijfstijl van Marieke erg fijn. Omdat ik in een huisartsenpraktijk werk spreekt dit boek me persoonlijk erg aan. Maar ook als dit niet je vakgebied is biedt dit boek een intiem kijkje in het leven van een huisarts. Extra leuk detail vind ik de tekeningen in het boek, deze zijn getekend door de dochter van Marieke.

@uitgeverijdelinde Super bedankt voor dit prachtige recensie exemplaar! 

Deze recensie staat ook op Hebban.

Prachtige verhalen uit het mooiste vak

Door: Maartje

Een prachtig boek vol verhalen uit het mooie huisartsenvak. Het zijn korte verhalen die met veel liefde en zorg geschreven zijn. Iedereen komt wel eens bij de huisarts. Maar wat veel mensen vergeten is dat een huisarts zoveel diverse mensen ziet, zoveel diverse situaties. Dat is goed te merken aan de verhalen. Alles van geboorte tot sterven en alles er tussen in komt aanbod. Een prachtig boek over een prachtig vak. Als je een korte kijk wil in het vak van de huisarts en de praktijk is het boek zeker de moeite waard

Ook heeft Marieke een fijne schrijfstjjl waardoor je snel in een verhaal zit en het zo uit hebt.

Deze recensie staat ook op Hebban

Aanrader

Door: Liesbeth Jochemsen

Voor het OERgezellig boekenlab las ik Kwam je dan alleen voor mama? van Marieke Dijkzeul. Dankjewel dat ik dit boek mocht lezen!
Dit boek bestaat uit een serie korte verhalen/ columns over de ervaringen van een huisarts. Ze staan niet op chronologische volgorde, maar soms herken je wel een personage uit een eerder stukje.

De hoofdpersoon uit het boek is huisarts en kaderarts palliatieve zorg. Daarnaast is ze ook moeder en runt ze haar eigen huishouden. Dat het moederschap wel eens botst met het hebben van een huisartsenpraktijk, blijkt uit verschillende stukjes. De hoofdpersoon, over wie in de eerste persoon verteld wordt, moet vaak creatief zijn om allerlei problemen op te lossen.
Tijdens haar werk komt ze tal van verschillende patiënten tegen. Van een hechtinkje in een knie tot morfine in de laatste levensfase en alles ertussen. Sommige patiënten stelen je hart, bij andere zou er eerder een maatschappelijk werker moeten komen, dan een huisarts. Maar ook dat is wat een huisarts doet. Signaleren en eventueel doorverwijzen.
Daarnaast laat dit boekje goed zien dat huisartsen ook maar gewoon mensen zijn. Doe ik het wel goed? Moet mijn kind niet naar een andere dokter?
Hier en daar staan er eenvoudige tekeningen, een leuke toevoeging.

Ben je nieuwsgierig hoe het er bij een huisarts achter de schermen aan toe gaat, dan is dit boekje zeker een aanrader.

Deze recensie staat ook op Hebban

Inkijkje

Door: Wijna Pronk

Het boek bevat verhalen uit het hart van een huisarts .

Het boek leest erg makkelijk , met korte verhalen , die uit het leven zijn gegrepen .
Je krijgt door het lezen van deze verhalen alleen maar meer respect voor de zware taak van een huisarts .
Het geeft je een goede kijk op het werk van een huisarts , en dat dat ook maar mensen met hun problemen en klachten zijn .
Ze hebben alleen een hele zware studie achter de rug om ons patiënten te helpen .

Ieder verhaal behandelt een patiënt en een situatie .
Sommige verhalen ontroeren je , en je slikt wat tranen weg .
Je zal maar voor het blok staan om iemand te begeleiden die opgegeven is en stervende .

Andere verhalen zijn humoristisch en hilarisch .
Haar kinderen spelen ook een rol binnen de verhalen .
Je hebt ook te maken met het gezinsleven wat ook meedraait .
Het is beeldend beschreven waardoor je er even bij bent , en meeloopt tijdens het werk .

Ik heb enorm genoten van het boek , en kan het alleen maar aanraden .
Het krijgt van mij 5 sterren.⁠

Deze recensie staat ook op Hebban

Hoe een huisarts het beleeft

Door: Maja Valkenborg

Als huisarts kom je veel mensen tegen: in moeilijke, maar ook in grappige situaties. Je maakt deel uit van een stukje van hun leven, je loopt als het ware even mee. Soms mag je heel dichtbij komen.

Ondanks dat Marieke al bijna twintig jaar huisarts is, weten haar patiënten haar nog regelmatig te raken. De mooiste, meest ontroerende, heftigste of juist hilarische verhalen schreef ze op en zijn gebundeld in dit boek. Niet alleen beschrijft ze haar ervaringen in de huisartsenpraktijk, ook haar drie opgroeiende kinderen vormden een inspiratiebron.

Dit boek heeft mij een verhelderend kijkje gegeven in de persoon huisarts. Na het lezen besefte ik mij het zijn ook mensen. Dat realiseer ik mijn niet als ik bij mijn arts kom. In eerste instantie zie ik de arts. Die mij kan helpen en soms ook niet. De verhalen vond ik indringend om te lezen. Ook hilarisch af en toe. Een arts die is toegewijd aan zijn patiënten. Die haar twijfels soms heeft en onderbuik gevoel. Die het ook zwaar heeft. Maar ook geniet van de momenten die ze heeft met de patiënten. Ik heb nog meer respect gekregen voor dit beroep. Maar vooral voor de mensen die het uitvoeren.

Deze recensie staat ook op Hebban.

Ontroerend boek

Recensie door: Liesje010

Het boek kwam je dan alleen voor mama ? van de schrijfster Marieke Dijkzeul mocht ik lezen voor de facebook groep : Her OERgezellig boekenlab.

Het boek beschrijft in korte anekdotes het werk van een huisarts. Ze schrijft openhartig over de leuke momenten maar zeker ook over de droevige momenten uit het leven van haar patienten

Het is een erg leuk boek om te lezen en Marieke schrijft de verhalen zo dat je ze leest met een lach en een traan.
Marieke krijgt van mij 4 sterren voor dit boek, en ik hoop dat er een deel 2 van uit komt.

Deze recensie staat ook op Hebban.

Beeldend en indrukwekkend

Recensie door: J.M. Kingma - Postma

Hoofdstuk 1:

Hij stond nat voor me bij de douches van het zwembad. Ik was net bezig het haar van mijn dochter uit te spoelen na de zwemles.

‘Dokter Marieke?’ Hij kijkt me vragend aan. ‘Kwam je dan alleen voor mama?’

Bart is zes jaar en ik heb hem vier maanden niet gezien. Het is namelijk vier maanden geleden dat Evelien is overleden. Evelien was zijn moeder en maar twee jaar ouder dan ik.

Bij de douche van het zwembad val ik stil. Wat moet ik zeggen? Dat er geen dag voorbijgegaan is dat ik niet aan hen gedacht heb? Dat ik hem ook erg gemist heb? Ik kijk hem aan. ‘Ik kwam om voor je mama te zorgen, Bart,’ zei ik. ‘Maar ik vond het ook heel fijn om bij jou te zijn.’

Auteur:

Marieke Dijkzeul (1973) is huisarts en kaderarts palliatieve zorg. Sinds 2019 schrijft zij verhalen op uit haar praktijk. Ook schrijft zij voor het tijdschrift Medisch Contact.

Wijze van lezen:

Recensie-exemplaar E-Book ontvangen van Uitgeverij De Linde in ruil voor mijn recensie

Uitgeverij: de Linde

Genre: Non-Fictie

Cover en flaptekst:

Een lichtblauwe cover. Daarop een tekening van een vrouw. Ook de illustraties in het boek zijn sprekend, een ware toevoeging en grappig.

Een duidelijke flaptekst

Quote:

Waarom het hele hoofdstuk? Omdat het me zo raakte, die menselijke reactie van een huisarts die naast haar functie en haar handelingen ook een vrouw is met gevoel en diepgaande gedachten, daarom want het is zo invoelend mooi geschreven door een fantastische vrouw, moeder, partner maar ook kundige huisarts.

Mijn eerste euthanasie (2)

Dat was het dan. Ik heb net iemand doodgemaakt. Ik sta op de stoep. Het is prachtig weer en de zon schijnt, maar ik voel het niet. Het had beter kunnen regenen, zo’n grijze druilerige dag had beter gepast. Waarom kijkt die mevrouw in die blauwe jas zo naar me? Zou ze weten wat ik zojuist gedaan heb? O nee, natuurlijk, ik sta midden op de stoep. Dan loop ik toch maar naar de auto.

Ik heb zojuist iemand doodgemaakt. En niet zomaar iemand. Een heel bijzonder iemand, een prachtige vrouw, warm, open, liefdevol. En het was ook goed, hoor. Ik stond er honderd procent achter, misschien wel tweehonderd. Het kon zo niet langer, ik kon haar op geen enkele andere manier helpen. Maar ja… ik heb haar doodgemaakt. En ik kan ook niet net doen of het toevallig zo was, want ja, ik spoot het in het infuusnaaldje en ze was meteen dood, meteen. En ik was zo zenuwachtig. Waarom eigenlijk? Wat had er mis kunnen gaan? Had ze misschien níét dood kunnen gaan of zou het er naar uitzien? Want dat zou erg zijn, voor de familie. Maar dat was helemaal niet zo geweest. Ze zakte gewoon weg en dat was het dan.

Ik voel me zo verdrietig. Ons contact was zo bijzonder en intensief geworden. Anders had ik het ook niet gekund. Ik zag dat ze ondraaglijk leed, daarom wilde ik haar ook helpen. Tijdens het begeleiden van een sterfbed leer je iemand goed kennen. En als diegene dan zo bijzonder is en vervolgens overlijdt, dan ben ik ook verdrietig. Ze is echter niet mijn moeder, niet mijn familie, dus hoe rouw ik dan? Mag dat wel als dokter? Of is dat niet professioneel?

Ondertussen sta ik nog steeds naast mijn auto. Wat ga ik nu doen? Ik kan niet naar de Albert Heijn, ik heb net iemand doodgemaakt. Ik kan niet naar huis, waar ik mama moet zijn, terwijl ik me nog zo verdrietig voel. Ik weet het gewoon niet zo goed. Waar moet ik naartoe? Ik heb iemand verloren die me dierbaar was, ik heb haar zelf geholpen het laatste stapje naar de andere zijde te zetten en ik voel me zo rot. En toch, het is ook goed zo.

Het verhaal:

Huisarts Marieke Dijkzeul schrijft: Als huisarts kom je veel mensen tegen: in moeilijke, maar ook in grappige situaties. Je maakt deel uit van een stukje van hun leven, je loopt als het ware even mee. Soms mag je heel dichtbij komen. Ondanks dat Marieke al bijna twintig jaar huisarts is, weten haar patiënten haar nog regelmatig te raken. De mooiste, meest ontroerende, heftigste of juist hilarische verhalen schreef ze op en zijn gebundeld in dit boek. Niet alleen beschrijft ze haar ervaringen in de huisartsenpraktijk, ook haar drie opgroeiende kinderen vormden een inspiratiebron.

Mijn leesbeleving:

Wat een mooie, indrukwekkende, hartverwarmende, hartverscheurende, heftige maar ook grappige verhalen uit de dagelijkse praktijk van een huisarts. Marieke Dijkzeul geeft op beeldende en indrukwekkende wijze een inkijk in haar leven als huisarts. Maar ook leren we haar kennen als mens, als moeder en als partner van. Alsof ik daadwerkelijk met haar mee liep. Tevens heb ik diep respect voor haar dat ze met haar niet aangeboren hersenletsel toch nog zoveel onderneemt en succesvol huisarts is. Weliswaar met aanpassingen maar toch. Ikzelf heb ook Niet Aangeboren Hersenletsel en vond hierin veel (h)erkenning.

Het boek leest vlot door de korte hoofdstukken, de duidelijke titels en de beeldende schrijfstijl. De tekeningen zijn een ware toevoeging op de tekst. Ik had al veel respect voor huisartsen maar nu nog meer. Wat een kennis en kunde, doortastendheid en persoonlijk contact met alle patiënten. Wat een schat aan mensenkennis, empatisch vermogen en ook al raakt het uitvoeren van euthanasie je op emotioneel en humaan vlak toch wordt dit zeer kundig gedaan.

Ik kijk uit naar meer verhalen uit het leven van Marieke Dijkzeul. Hopelijk komt er snel een vervolg. Naast het huisarts, vrouw, moeder en partner zijn is zij getalenteerd in schrijven. Beeldend, vlijmscherp, hilarisch maar toch ook het talent om te schrijven.

Mijn mening:

Ik geef 5 sterren

Prima opbouw. Beeldende en indrukwekkende schrijfstijl. De illustraties zijn een ware toevoeging aan de tekst. Ik kijk uit naar een vervolg.

Nu heb ik nog meer respect gekregen voor het werk van een huisarts.

Deze recensie staat ook op Hebban.